وقتي منتظر چيزي باشي، بايد راهي پيدا كني، راهي براي اينكه از بيداري نميري. به انتظارت فكر نكني. آنقدر خسته شوي كه بدون آنكه بفهمي خوابت ببرد. زمان يادت برود. هر كاري كه مي تواني بايد انجام دهي. يك جور مبارزه است شايد هم يك جور مقاومت. كتاب بخوان، آواز بخوان، برقص، بنويس، حرف بزن، نقاشي كن، هر كاري بلدي انجام بده! اين مدت كار من همين بود، روزها بي سر و صدا در اتاقم مي خزيدم، رنگ ها را آماده مي كردم، سپس نقاشي نقاشي نقاشي، مهم نيست اصلا چه مي كشم، براي چه و چگونه، يك جور وقت گذراني لذت بخش، از صبح تا شب، شب تا صبح. بينش سري به اينترنت مي زنم گاهي اگر دوستي باشد، فيس بوكي جايي، دوباره برمي گردم، روزها پايين ميروم منتظر پستچي مي مانم، بر مي گردم دوباره به نقاشي ادامه مي دهم. موقع نقاشي موسيقي گوش مي دهم. به دوستي زنگ مي زنم: بي زحمت يه سري آهنگ كه خودت دوست داري معرفي كن! نقاشي هايم تكراري شده اند مي گويد: تو كه مي داني براي من انتخاب آهنگ كار سختيست اما مي توانم نقاشي بهت معرفي كنم يا فكر مي كنم بعدا بهت خبر مي دهم! من حوصله انتظار ندارم. بي خيال
رنگ هايم تمام مي شوند، به مغازه سر خيابان مي روم، همان كه پشت پارك است. آنجا را دوست دارم. وارد آنجا مي شوم طبق معمول يك قلم موي تازه برمي دارم. مي روم قسمت رنگ ها. صاحب مغازه مي آيد: چيزي لازم داريد؟ بله. شماره رنگ ها را روي ميز مي گذارم، نگاهي به شماره ها مي اندازد، قفسه پشت سرش را نگاه مي كند، سرش را مي خاراند، به زير ميز مي رود. سرش را بلند مي كند: متاسفم رنگ هايمان تمام شده اند. همين ديروز يك بسته رنگ برديد! مصرفم خيلي بالا رفته. اما عيبي ندارد. كمي از رنگ هاي قبلي باقي مانده فعلا با همان ها سر مي كنم. پس همين قلم مو را برمي دارم. مي داني خوبي نقاشي اينست كه مي تواني هر كسي را كه دلت بخواهد به هر شكلي و هر حالتي كه دوست داري به تصوير بكشي، هر طور كه دلت بخواهد