برای رسیدن به دور دست، تنها خیره شدن به افق کافی نیست، نقشه ای باید داشت، توشه ای، وانگیزه ای برای گام برداشتن، رفتن و رسیدن

وقتی فکرهای عجیب به ذهنم می رسد، میدانم می توانم به زندگی ام امیدوار باشم

مثل آن عکس هایی که با آدم حرف می زنند، می برندت تا عمق تصویری که در ذهنت تداعی می شود، روزهایی، خاطراتی، اشخاصی، حرف هایی، گفته هایی، شنیده هایی، چشم هایی، نوشته هایی، سکوت هایی، آواهایی، رنگ هایی، آرزوهایی... مثل همان عکس ها که یک آن در ذهنمان قاب می شوند، میخی به دیوار ذهنمان می کوبند و به آن آویخته می شوند، گاهی چیزهایی می بینیم که انگار پیش ترها در ذهنمان قاب شده اند و اینک خود را به ما می نمایانند و ما را بر جای خود میخکوب می کنند