درسته، حق با توئه، زندگي پستي و بلندي زياد داره! اگه پستي نباشه اصلا بلندي بي معنيه گاهي پيش خودت فكر مي كني همه چي رو به راهه، همه چي درسته، مي گي بهتر از اين تمي تونه باشه، اما اون حالت مي گذره، حالتي كه همه چي خوبه، بعدش ميفتي تو يكي از چاله هايي كه سر راهته، تو اولين چاله كه بيفتي تازه كارت شروع مي شه، هرچي پيش تر مي ري به چاله هاي بيشتري برمي خوري! انگار تمومي ندارن، علاوه بر اينكه هر كاري مي كني نتيجه اي نميگيري، همه كارايي كه قبلا انجام دادي هم بي نتيجه مي شه، انگار همه نا اميدي ها و غم و غصه ها يه جا مي ريزن سرت، مي دوني اگه از آسمون يه دونه سنگ بباره اون همونه كه حتما مي خوره تو سر تو! اما خيلي خوش شانسي مي دوني چرا؟ چون از آسمون سنگ نمي باره. خلاصه اينكه ديگه از خبر خوش خبري نيست! تا از چاله نياي بيرون همينه كه هست
بعد مي بيني فايده نداره، سرتو بلند مي كني ببيني چقدر تا اون بالا فاصله هست، همونجا كف چاله طاق باز دراز مي كشي، آسمونو نگاه مي كني، اون بالا رو، بالاي چاله، چشاتو مي بندي ببيني اون بالا چي هست؟ چي هست كه تو مي خواي بخاطرش از اين گودال بياي بيرون، چيه كه مي تونه طلسم اين چاله چوله هارو باطل كنه؟ اگه ديديش چشاتو باز مي كني، نقشه مي كشي، يه نقشه براي چيزي كه مي خواي بدست بياري، راهي كه حتما طي مي كني، چون برات ارزش داره، هيچوقت اينو فراموش نكن
بلند مي شي، خودتو مي تكوني، نفس عميق مي كشي، راه مي افتي، راهتو دنبال كن
چيزي كه برات ارزش داره
اينو يادت نره